De Supermarine Walrus was een Brits eenmotorig amfibisch verkenningsvliegtuig met twee vliegtuigen dat voor het eerst de lucht in ging in juni 1933. Operated door de Royal Navy Fleet Air Arm, het was het eerste Britse squadron dienstvliegtuig met een volledig intrekbaar onderstel, volledig ingesloten bemanningsaccommodatie en een volledig metalen romp. Ontworpen als een vloot spotter om te worden gekatapulteerd door oorlogsschepen of kruisers, werd het later ingezet als reddingsvliegtuig, met een capaciteit voor drie tot vier personen. 

De Walrus werd ook een van de eerste vliegtuigen met een positie-indicator voor het onderstel op het instrumentenpaneel. Testpiloot  Alex Henshaw  ontdekte dat de Walrus sterk genoeg was om zonder veel schade op het gras te landen, hoewel hij ook zei dat het "het luidste, koudste en meest oncomfortabele" vliegtuig was dat hij ooit had gevlogen.